---

Oprichtingsdatum: 19 oktober 1852

Naam van de oprichter (s): Víctor Castaño, José María Ceballos, Alberto Salazar, Benedicto Ángel, Ezequiel Arango, Eufrasio Jaramillo, Pompilio Hurtado, Antonio Cardona Valencia, Miguel Toro, José María González, Domingo de Gregorio Gallego en Mario Ceballos

In overeenstemming met de historische gegevens die tot nu toe zijn gepresenteerd, is de eerdere aanwezigheid van inheemse nederzettingen in het huidige gebied dat wordt bezet door de gemeente Villamaría duidelijk, aangezien guaca's of antropologische vondsten zijn gevonden in de Veredas La Guayana, La Floresta (landbouwsector La Alquería) en Llanitos, en in het stedelijk gebied tijdens de aanpassing van het land voor de bouw van de wijk San Diego in de sector Turijn, evenals de bouw van het zwembad van het sportcentrum. Over de verdwijning van deze eerste kolonisten, behorend tot de families Quimbaya en Carrapa, de mening die werd geproduceerd door de frequente uitbarstingen van de Nevado del Ruiz-vulkaan, die de inheemse bevolking Cumanday noemde (wat Beautiful White betekent), en de culturele schok vertegenwoordigd door de gewelddadige uitbarsting van de Spaanse veroveraars in de Caldense regio, die begon in het jaar 1535. Vanaf dat moment tot het jaar 1834 toen Don Fermín López en zijn familieleden arriveerden om zich te vestigen in de buurt van de San Cancio-heuvel, werd het gebied verlaten, dienen als een occasionele doorgang voor avonturiers tussen de provincies Cauca en Antioquia.

Nadat we dat grote sociaaleconomische proces genaamd La Colonization Antioqueña zijn binnengegaan, zien we dat met de beroemde Expeditie van de Twintig, die plaatsvond in 1848, talloze families uit Neira, Salamina, Aguadas, Pácora, Sonsón, Abejorral en Rionegro een populatie vormden die later ze zouden Manizales bellen. Sommige nieuwe inwoners van deze stad, geconfronteerd met de weigering van het bedrijf González y Salazar om land aan hen af ​​te staan ​​of te verkopen, zodat ze konden voldoen aan hun wens om zich in Manizales te vestigen, besloten de rivier de Chinchiná over te steken, voorheen Tacurrumbí genaamd ter nagedachtenis aan de belangrijkste chef Quimbaya, en begonnen met de stichting van een stad in La Capilla waar ze verschillende strohutten hebben gebouwd.

De oprichters waren onder meer: ​​Víctor Castaño, José Maria Ceballos, Alberto Salazar, Benedicto Angel, Ezequiel Arango, Eufrasio Jaramillo, Pompilio Hurtado, Antonio Cardona Valencia, Miguel Toro, Jose Maria González, Domingo de Gregorio Gallego en Mario Ceballos. Vanwege de nabijheid van Manizales, was de jacht aanvankelijk afhankelijk van deze populatie onder de naam Partido de Chinchina, tot medio 1951 de buren ermee instemden het de naam "Aldea de Maná" te geven met het oog op de vruchtbaarheid van de gronden. . Door gebrek aan water werden bewoners gedwongen de bevolking van de kapelsector te verplaatsen naar de rechteroever van Quebrada La Diana, waar het dynamisch begon te groeien.

Aan het einde van het jaar 1851 vormden de inwoners van de Aldea de Maná, die werden geconfronteerd met de frequente invallen van de vertegenwoordigers van het bedrijf González en Salazar, die niets te maken hadden met de bevolking omdat dit een andere staat was, een bestuur en via een document opgesteld door de heer Ezequiel Arango, vroegen ze de Cauca Provinciale Kamer van de Soevereine Staat om de officiële aankondiging van het nieuwe gehucht in Aldea, met de naam Aldea de Maná. Het verzoek werd onmiddellijk beantwoord, maar de handgeschreven naam, verkeerd gelezen, verkeerd gespeld of verkeerd begrepen, werd veranderd in de naam Maria, die nog steeds haar enige officiële naam is. De verordening waarmee "Maná" werd vermeld als "Aldea de María", werd uitgevaardigd op 19 oktober 1852 in de stad Guadalajara de Buga, verbonden aan het parochiale district Cartago. Verkregen deze wettelijke erkenning en legden het officiële bezoek af, de bewoners bleven openingen maken in het midden van de jungle en gewassen planten die geschikt waren voor de regio. De handel tussen de dorpen die ontstonden nam toe en het werd noodzakelijk om wegen aan te passen zoals de oude weg naar Manizales (1850), de Privilege-weg (1855) en de Arana-weg (1880).

Helaas dienden deze routes ook voor oorlog. Op 24 augustus 1860 arriveerde generaal Tomás Cipriano de Mosquera bij de Aldea de María met een leger van 3.500 infanterie en 500 cavaleristen, 5 kanonnen, muziekgroepen en een overvloed aan munitie, klaar om de toen omgebouwde Manizales in te nemen. , in het laatste militaire bastion van de soevereine staat Antioquia. Generaal Mosquera ging naar Alto del Roble om de opstelling van de vijand te observeren en op 28 augustus begon de slag bij Manizales, die niet kon worden ingenomen door de felle verdediging en het Cauca-leger, gedemoraliseerd en buiten adem, moest de volgende dag reorganiseren in de Dorp van Maria. Later kon generaal Julián Trujillo, die de liberale strijdkrachten van Cauca aanvoerde, Manizales innemen en zijn strijdkrachten steunen in de Aldea de Maria, waar hij begin 1877 zijn kamp vestigde.

Deze periode van burgeroorlog vertraagde de ontwikkeling van de gemeente en de sfeer van ongerustheid verslechterde tijdens de zogenaamde Duizenddaagse Oorlog, die begon op 17 oktober 1899 en eindigde op 21 november 1902, als gevolg van de conservatieve hegemonie die er heerste. aan de macht hield hij strikte controle over de liberale guerrillastrijders die door het bovenste deel van de stad zwierven en dreigden het dorp over te nemen. Een andere beperking van de bevolkingsgroei in deze periode was het verschijnen van pokken in 1903, een vreselijke epidemie die twintig jaar geleden 1500 doden en honderden met littekens bedekte. Met de oprichting van het departement Caldas op 5 juni 1905 werd Villa de María, die op 26 juli 1878 een gemeente was geworden, onderdeel van de nieuwe departementale cel. Tegen deze tijd van het begin van de eeuw verandert de stad die concentrisch was georganiseerd volgens de traditionele patronen van de kolonisten (orthogonaal raster), geërfd van de Spanjaarden, door de longitudinale vorm langs de 5e wagen. Tegen die tijd was de koffieteelt al begonnen in de regio en nam de bevolking toe, grotendeels als gevolg van de aanval op de bovengrondse kabelbaan en de Caldas-spoorweg, die talrijke arbeiders uit Cundinamarca, Boyacá en Tolima aantrok. en Cauca. De antennekabel werd ingehuldigd in 1927 en de gebruikstijd van slechts een paar jaar werd bedacht als een manier om het werk van de Caldas-spoorweg te versnellen en te helpen bij de wederopbouw van Manizales na de verschrikkelijke branden van 1925 en 1926.

In september 1927 arriveerde de eerste locomotief van de Caldas-spoorweg in Villamaría. De spoorweg vormde een doorslaggevende factor voor de landbouwontwikkeling van een grote sector van onze gemeente.



Villamaría, populaire naam van de gemeente sinds het begin van de jaren 1860 en vanaf een eeuw later bekend als de Villa de las Flores vanwege de aantrekkelijkheid van het landschap en de diepe tuin- en bloementraditie van haar inwoners, ligt op de westflank van de centrale Cordillera van de Andes, op meta-sedimentair gesteente, krijtachtige leisteen en fluvio-vulkanische afzettingen die zijn geërodeerd en gevormd door de werking van oppervlaktewaterbronnen, overvloedig aanwezig op zijn grondgebied. Het is gelegen in het zuid-centrale deel van het departement Caldas. De gemeentelijke zetel bevindt zich op 5º 3 ’noorderbreedte en 75º 31’ lengtegraad ten westen van de meridiaan van Greenwich. De hoogte is 1.920 meter boven zeeniveau en de gemiddelde temperatuur is 18ºC. Het geschatte gebied is 461 km2 als volgt verdeeld: 185 km2 heidevelden, inclusief eeuwigdurende sneeuw; 230 km2 koud klimaat en 46 km gemiddeld klimaat. De stad is verbonden met Manizales door een 4 km verharde weg en dus met het hele land, met een weg met acceptabele specificaties. Alle trottoirs van de gemeente worden gecommuniceerd door een groot netwerk van onverharde doorsteekwegen.

GEOLOGIE: Het gebied bestaat uit karakteristieke materialen van stollingsgesteenten en metamorfe gesteenten, het resultaat van een reeks uitbarstingen van de Nevado del Ruiz-vulkaan en langdurige transformaties op rotsen. In een algemene richting van noord naar zuid zijn de geologische lagen afgebakend en liggen de leisteen- en kleidelen nagenoeg verticaal, waardoor parallel geperforeerde platen ontstaan.

FYSIOGRAFIE: De fysieke geografie van de gemeente wordt gekenmerkt door het contrast van de glooiende hellingen met de zeer sterke, die afzettings- en erosieve verschijnselen veroorzaakten, die in combinatie met de tektonische, vulkanische en antropische processen het huidige reliëf vormden.

POLITIEKE ADMINISTRATIEVE DIVISIE: Het territoriale deel is verdeeld in stedelijk gebied en landelijk gebied. Het stedelijk gebied dat bestaat uit de traditionele Villamaría of Centro en een reeks urbanisaties eromheen.

Het landelijke gebied bestaat uit 34 routes.

DEMOGRAFIE: Volgens de bevolkingsprojecties die door DANE zijn opgesteld op basis van de volkstelling van 1993, de laatste die werd uitgevoerd, is de totale bevolking van de gemeente Villamaría ongeveer 50.000 inwoners, van wie 35.000 in de gemeentelijke zetel en 15.000 in de gemeente wonen. landelijk gebied.

Grenzen van de gemeente:

GEMEENTELIJKE GRENZEN: in het noorden met de gemeente Manizales, in het westen met de gemeenten Chinchiná en Santa Rosa de Cabal (Risaralda), in het oosten met de gemeenten Herveo en Murillo in het departement Tolima en in het zuiden met de gemeente Santa Cabal stond op.

Totale uitbreiding: 461 Km2

Economie

MIJNBOUW: De economische activiteit van de eerste inwoners van Villamaría was gericht op mijnbouw. Sommige van de mijnen worden nog steeds geëxploiteerd, met meer dan 20 tussen goud en zilver; De bekendste zijn: California, Gallinazo, Toldafría, La Gloria, La Telaraña, La Morisca, El Diamante, La Zorra, Pipintá, El Algarrobo, El Contento, Volcanes, Santa Ana, El Porvenir, Olivares en Termales, waarvan de producten goud zijn , zilver, lood, zink, ijzer, kalksteen, koper en antimoon.

LANDBOUW: Het totale gebied dat voor landbouwproductie wordt gebruikt in de gemeente is ongeveer 28.000 ha. Koffie en hout zijn de gewassen die het grootste gebied beslaan met 2.300 ha. En 2.500 ha., Respectievelijk; Ze worden gevolgd door aardappelen met 900 ha., Fruitbomen met een koud klimaat 650 ha, bananen 400 ha, peulvruchten 180 ha en groenten 160 ha. Onder de fruitbomen met een koud klimaat vallen appel en Feijoo op, waarvan wordt geschat Er werd 150 ha aangeplant De grootste boerderijen bevinden zich voornamelijk in de koude zone en zijn gewijd aan de exploitatie van vee, waarbij ook aardappelgewassen veel voorkomen.

INDUSTRIE: Villamaría wordt beschouwd als, na Manizales, de meest geïndustrialiseerde gemeente in het departement, een factor die de afgelopen jaren een aanzienlijk aantal banen heeft gecreëerd voor haar inwoners en die van Manizales. De industriële zone is gelegen aan de Pan-Amerikaanse snelweg en heeft een gemakkelijke toegang tot het stedelijk gebied van Manizales. In de stedelijke sector van La Pradera bevindt zich een industriële kern waarin belangrijke bedrijven uit de regio zijn gevestigd.





Villamaría is een gemeente in het zuiden van het departement Caldas, op vruchtbare gronden en natuurlijke schoonheid waardoor het de Tuin van Colombia wordt genoemd.

---